"Zbuntowana" - Veronica Roth

Wszystko, co mamy to życie. Odzwierciedla się ono kruchością i niestabilnością - tak łatwo można je stracić; chociażby przez głupotę, nieuwagę, pomyłkę. Dlatego powinniśmy być z nim ostrożni. Jednak mogą istnieć rzeczy, które przekładamy ponad wszystko. Czy wyobrażamy sobie oddać życie za kogoś, kogo kochamy bardziej niż cokolwiek innego, bardziej niż siebie, a nawet własną egzystencje? Czy warto poświęcić wszystko, co mamy, jakiejś sprawie, przekonaniu? Jak wielka musi być wiara w coś, aby być w stanie dla tego umrzeć? Narażać własne życie w słusznej sprawie, ratując prawidłowe przekonania, albo osobę, na której nam zależy, jest trudne. Jednak jak wielka musi być w nas siła, by zrezygnować z samych siebie? Albo inaczej: jak ogromne pokłady miłości i oddania muszą w nas tkwić, aby uczynić coś tak niespotykanego? 

"Czasem [...] ludzie po prostu chcą się czuć szczęśliwi, nawet jeśli to złudzenie." 

Tris straciła frakcję, rodziców i siłę, by walczyć o wszystko z takim przekonaniem, jak kiedyś. Poczucie straty dusi ją, zabiera jej wiarę w lepsze dni i całkowicie omamia. Ponadto rzecz, której się dopuściła, nie daje jej spać, oddychać, myśleć. Dziewczyna spycha mroczne wspomnienia daleko pod powierzchnie, ukrywa je przed światem, jakby powiedzenie ich na głos, sprawiło, że wszyscy od niej odejdą - a do tego nie może dopuścić, nie wolno jej stracić Tobiasa i Caleba, którzy jej ufają i w nią wierzą. Bez nich jest całkiem sama. Pomimo że życie Beatrice niemal doszczętnie rozsypało się na kawałki, Erudyci wciąż knują, oszukują i zabijają - rzeczywistość wciąż się wali. Szesnastolatka siłą woli się nie poddaje, musi się wziąć w garść i walczyć o podobnych do niej. Młoda Prior to Niezgodna, co daje jej przewagę i determinacje. Ona jest poza kontrolą. Ona jest przepustką do zwycięstwa. Czy jednak demony z przeszłości nie będą jej hamować?

Przyznam, że po "Zbuntowaną" sięgnęłam niemal natychmiast po zapoznaniu się z pierwszą częścią trylogii. "Niezgodna" bardzo mi się spodobała i zachęciła do poznawania dalszych losów Tris i Czterego. Czyżbym się zawiodła kontynuacją powieści amerykańskiej pisarki Veroniki Roth?

"Poczucie straty nie jest tak ciężkie jak poczucie winy, ale więcej ci zabiera."

Coś, co niemal od pierwszych stron rzuca się w oczy, to akcja. Gnie nieprzerwanie, na złamanie karku, zmuszając do wiecznej zadyszki głównych bohaterów. Książka jest pełna niespodziewanych zwrotów i nieopadającego napięcia, które udziela się czytelnikowi, sprawiając, że nasze oczy nie mogą oderwać się od czcionki. Jesteśmy zafrapowani tym, co się dzieje w zniszczonym Chicago. Jednak ta szybka, niestopująca akcja sprawiła, że naszło mnie wrażenie pewnego chaosu. W niektórych momentach kuła mnie w oczy chaotyczność wydarzeń - jakby pisarka w całym Sajgonie, który miał miejsce, zapominała o pewnych dopowiedzeniach, chcąc jak najmocniej przyśpieszyć bicie serca czytelnika oraz bohatera. Budziła tym nieład. Nie mogę powiedzieć, że nieporządek miał miejsce od samego początku do końca powieści, acz zdawały się takie niepoukładane chwile, potrafiące zgubić czytającego. Bardzo cenię dobrze dopracowane, nieprzerwane tempo wydarzeń, ale tutaj wydawało mi się, że gnało ono troszkę zbyt szybko. Jednakże jedno jest pewne: nużące rozdziały nie mają najmniejszego prawa wystąpić w "Zbuntowanej".

W kontynuacji poczułam więź z Tris, co jedynie spotęgowało moje zdanie, iż bohaterzy są bardzo dobrze wykreowani. Niezmiernie podobało mi się, jak pisarka opisuje wszelkie uczucia głównej bohaterki; były one szczere, prawdziwie, pozwalające się utożsamić z Beatrice. Uwielbiam książki, które są pełne dobrze opisanych emocji i uczuć, a dzieła pani Roth właśnie to zapewniają. Postacie takie jak Cztery, Caleb, Jeanine oraz bohaterowie drugoplanowi również są dopracowani, skrywają własne tajemnice, które w głównej mierze szokują czytelnika. Intrygujące odkrycia i drugie twarze, jak nam się mogło zdawać, zaufanych ludzi, rekompensują chaos niektórych wydarzeń. Muszę przyznać, że pisarka nie raz mnie zaskoczyła swoją pomysłowością i sensem niektórych działań.

"Zbuntowana" to ciekawa kontynuacja, która zaskakuje i wciąga czytelnika. Jej poziom jest bardzo zbliżony do poprzedniczki, więc jeżeli spodobała Wam się "Niezgodna", zapewniam, że i "Zbuntowana" przypadnie Wam do gustu. Polecam, moim zdaniem warto zapoznać się z tą dystopią. 

"Odkryłam, że ludzie mają wiele warstw tajemnic. Wydaje ci się, że kogoś znasz, że go rozumiesz, ale jego pobudki zawsze będą przed tobą ukryte, schowane w jego sercu. Nigdy ich nie poznasz, ale czasem postanawiasz zaufać."