"Papierowe miasta" - John Green

Jak sobie wyobrażamy drugiego człowieka? Tworzymy wyobrażenie o nim na podstawie naszych spostrzeżeń, uwag, poglądów. Chwil, w których obcowaliśmy z drugą osobą. Widzimy jej zachowanie i to właśnie według niego oceniamy, wyobrażamy sobie pełen zarys tej osoby. Ale czy mamy pewność, że ten ktoś pokazuje nam prawdziwe 'ja'? Czy możemy być pewni, że ktoś z kim się zadajemy, niczego przed nami nie ukrywa, jest prawdziwy taki, jaki jest? Możemy się z kimś zadawać i mieć o nim wyrobione zdanie, wyobrażenie tej osoby, ale nie możemy mieć pewności, iż to, co sobie myślimy o tej osobie, jest prawdziwe. Może się okazać, że tak naprawdę wcale nie znamy tego kogoś. Nasze spostrzeżenia mogą być złe. Więc może nim wyznaczymy opinię na temat kogoś, kogo jak nam się wydaje znamy, nim zaczniemy dzielić się z innymi własnymi wyobrażeniami na temat drugiej osoby, upewnijmy się, że z pewnością go znamy. Bo może się okazać, że oblicze, jakie jest nam pokazywane, jest tylko pozą, maską, pod którą ukrywane jest prawdziwe 'ja'.

"Zawsze wydawało mi się absurdalne, że ludzie chcą się z kimś zadawać tylko dlatego, iż ten ktoś jest ładny. To jakby wybierać płatki śniadaniowe ze względu na kolor, a nie na smak."

Quentin wiedzie normalne, spokojne, niekiedy nudne życie. Chodzi do ostatniej klasy w szkole średniej, ma pokręconych najlepszych przyjaciół: Bena i Radara i nie należy do tak zwanej elity w szkole. Pewnego dnia wszystko się zmienia. Margo Roth Spiegelman wchodzi do pokoju Q przez okno i prosi o pomoc w jej wieloetapowym, nocnym planie. Q się zgadza i spędza z Margo jedną z najbardziej szalonych chwil w swoim życiu. Następnego dnia dziewczyna znika. Nie przychodzi do szkoły. Uciekła. Margo miała w zwyczaju uciekać i zostawiać innym wskazówki, by najbliżsi wiedzieli, gdzie podziewa się nastolatka. Tym razem okazuje się, że dziewczyna zostawiła wskazówki tylko dla Quentina. Margo chce, by to właśnie Q był tym, który ją odnajdzie. Czy mu się uda?

Jonh Green jest amerykańskim pisarzem. Debiutował znakomitą powieścią "Szukając Alaski", lecz

prawdziwą sławę przyniosła mu powieść "Gwiazd naszych wina". Ja, jak zapewne wielu z Was, swoją przygodę z panem Greenem zaczęłam od powieści o Agustusie i Hazel. Pisarz zdobył moje serce tą poruszającą pozycją, ale czy tak samo moje serce zdobyła jego powieść "Papierowe miasta"? To mało powiedziane!

"Chodzi mi o to, że w którymś momencie będziesz musiał przestać wpatrywać się w niebo, bo inaczej pewnego dnia spojrzysz z powrotem w dół i zorientujesz się, że ty także uleciałeś w przestworza."

Coś, co rzuca się w oczy i nadaje tej pozycji charakteru to humor! Dowcip Johna Greena jest po prostu fenomenalny! Jego pomysły, zabawne teksty, które są zawarte pomiędzy kartkami, sprawiają iż wybuchasz szczerym śmiechem. Każdy rozdział jest w stanie wywołać u czytelnika niekontrolowaną salwę śmiechu. Bardzo cenię książki z przesłaniem i humorem. Tu miałam obie te rzeczy. Uważam, iż dowcip był tutaj naprawdę potrzebny, bo gdyby nie on, książka utrzymana byłaby w barwach szarości, powagi.

Przesłanie w "Papierowych miastach" jest niezwykłe. Dogłębne, szczere przemyślenia, ludzkie spostrzeżenia i ciekawe uwagi dotyczące codzienności, człowieczeństwa, miast. Uwielbiam książki z przesłaniem. Dzieło Johna Greena niesie ze sobą nieprzeciętny przekaz, który zmusi do refleksji. 

"Odchodzenie jest przyjemne i czyste, tylko kiedy zostawia się za sobą coś ważnego, coś, co miało dla nas znaczenie. Kiedy wyrywa się życie razem z korzeniami. Ale tego nie da się zrobić, dopóki nasze życie nie zapuści korzeni."

Pomysł na książkę, jest bardzo ciekawy. Oryginalny. Pan Green miał wielki potencjał w tej historii i wykorzystał go w pełni. Nie dopatrzyłam się żadnych niedociągnięć, braku spójności, ani schematyczności. Pan John zaskakiwał czytelnika ciekawymi pomysłami i nie dał ani chwili na nudę. 

Bohaterzy zostali świetnie wykreowani! Zdecydowanie nieschematyczni, ani szablonowi. Ciekawi, barwni i dopracowani w każdym calu. Pisarz nie skupił się tylko na głównych postaciach, ale również przywiązał dużą uwagę do kreowania postaci drugoplanowych. Quentin jest w stanie zyskać sympatię czytelnika, tak samo jak Radar i (w szczególności) Ben. Jestem pod ogromnym wrażeniem talentu Johna Greena.

"Jakże łatwo można dać się zwieść, wierząc, że człowiek jest czymś więcej niż tylko człowiekiem."

Język, jakim posługuje się pisarz, jest bez zarzutu. Łatwy, przystępny, lecz ma w sobie 'to coś', dzięki czemu, czytanie jest najprawdziwszą przyjemnością. Nie dopatrzyłam się żadnego minusu w tej powieści. Niezwykłe, prawda?

"Papierowe miasta" jest głęboką, nietuzinkową powieścią, pełną humoru i niecodziennych refleksji. Uważam, iż każdy powinien zapoznać się z tą pozycją. To nie jest książka, to jest wręcz arcydzieło! Gorąco polecam!

"Być może wyobrażając sobie te przyszłe chwile, czynimy je realnymi, a może i nie, jednak i tak musimy je sobie wyobrażać."

"Ty, ja i fejs" - Jay Asher + Carolyn Mackler

Każdy z nas kiedyś myślał o swojej przyszłości. Każdy zastanawiał się, jak potoczy się jego życie, jaką zdobędzie pracę, gdzie będzie mieszkał, za kogo wyjdzie. Jednak to są tylko nasze domysły. Nie mamy bladego pojęcia, co się stanie w przyszłości. Możemy mieć plany, starać się je realizować, dążyć do osiągnięcia wszystkich wyznaczonych celów, mieć marzenia związane z przyszłością i starać się je spełniać. Jednak nie można mieć pewności do tego, czy nasze marzenia się ziszczą. Możemy pragnąć gromadki dzieci, kochającego partnera, dobrych zarobków i dużego domku, a okaże się, że nic z tego mieć nie będziemy. Nasza przyszłość stoi pod znakiem zapytania. Lecz rzeczy, które robimy teraz, w tym momencie, przyczyniają się do naszego dalszego życia. Każdy nasz ruch, myśl, marzenie, cel, każda poznana osoba, miejsce, malują kolorową farbką naszą przyszłość. Może się okazać, że nasze życie będzie się prezentować w barwach tęczy, lecz może być również w odcieniach szarości i czerni. Jedno jest pewne: wszystko leży w Twoim rękach. Nie zmarnuj tego.

"Odrzucenie zawsze boli, ale najgorzej, kiedy odrzuci cię ktoś, z kim jesteś tak zakumplowany."

Emma dostaje od swojego ojca nowy komputer. Jest bardzo podekscytowana tak niesamowitą technologią. Jej dawny najlepszy przyjaciel Josh, z którym ostatnio stosunki się pogorszyły, przynosi jej CD-ROM. Dziewczyna robi, co trzeba i nagle na ekranie jej komputera, wyskakuje bardzo dziwna strona, zatytułowana "Facebook". Emma widzi na niej kobietę, wyglądającą zupełnie jak ona, lecz mającą ponad trzydzieści lat. Z jej ostatnich wpisów na forum, wychodzi na to, iż jest nieszczęśliwa. Od tamtej pory Emma i Josh zaczynają igrać z przyszłością...

Jay Asher znany z pozycji "Trzynaście powodów" i Carolyn Mackler, autorka książek dla młodzieży, postanowili razem stworzyć powieść. "Ty, ja i fejs" jest owocem ich działań. Czy pisarze dobrze zrobili, tworząc coś w duecie?

Książka "Ty, ja i fejs" jest naprawdę oryginalna. Pomysł, by wpleść w fabułę Facebooka, okazał się bardzo ciekawy i wciągający. Ta pozycja pokazała, jak bardzo w dzisiejszych czasach światem zawładnął internet i wszelkie portale. Wplecenie w fabułę wątku związanego z przyszłością, jaką ukazywał fejs, był naprawdę dobry. Brzmiał obiecująco. Jay Asher i Carolyn Mackler bardzo dobrze wykorzystali swój potencjał. 

"Niektóre rzeczy po prostu się czuje."

Książka podzielona jest na dwóch narratorów: Emmę i Josha. Dobrym zabiegiem okazało się pokazanie

całej tej sytuacji oczami dwóch, różnych osób. Emmy, która nie wahała się igrać z przyszłością i Josha, który początkowo nie chciał wierzyć w całą tą zabawę z fejsem, a gdy już uwierzył, wolał nie robić niczego, co mogłoby być ryzykowne. Pisarze pozwolili nam wczuć się w całą tą sytuację i związać z głównymi bohaterami.

"Ty, ja i fejs" porusza również takie tematy, jak nieszczęśliwe zakochania, tracenie przyjaźni i dobrych kontaktów, nadopiekuńczość jak i rozstanie rodziców, oraz nowy partner w życiu któregoś z opiekunów. Tutaj liczyłam na jakieś większe zapoznanie się z tymi tematami. Autorzy tylko powspominali o tych sprawach. Niektóre bardziej rozwinęli, inne pominęli. Uważam, że mogli wycisnąć z nich troszkę więcej. Jednak nie mam, co narzekać.

Bohaterzy są ciekawi i barwni. Nie grzeszą oryginalnością, ale również nie są całkowicie schematyczni. Emma i Josh dość szybko są w stanie pozyskać sympatię czytelnika. Spodobało mi się to, iż pisarze skupili się również na postaciach drugoplanowych. Kellan i Tyson są również intrygującymi bohaterami. Dobrze wykreowani, nie posiadający niedociągnięć. 

"Czasami drogi przyjaciół się rozchodzą i nic się na to nie da poradzić."

Język, jakim posługują się pisarze, jest łatwy i współczesny. Właśnie, współczesny. Tutaj miałam pewne zastrzeżenia. Akcja książki rozgrywa się w latach dziewięćdziesiątych, a miałam wrażenie, że niektóre zwroty, których autorzy używali, nie były wtedy tak powszechne. Jednak mogę się mylić. Nie bardzo znam się na latach dziewięćdziesiątych. 

Ta pozycja może poszczycić się humorem. W wielu chwilach wybuchałam śmiechem podczas czytania. Atmosfera książki okazała się lekka, niezobowiązująca i zabawna.

Książka "Ty, ja i fejs" to przyjemna, lekka obyczajówka, potrafiąca rozbawić. Ciekawi bohaterzy i oryginalny pomysł to coś, co powinno Was przyciągnąć do tej pozycji. Zdecydowanie polecam jeśli szukacie czegoś miłego i niezobowiązującego. 

"Czy wiesz, że za miłość i nienawiść odpowiada ta sama część mózgu?"

"Sekret Julii" - Tahereh Mafi

Bać można się wielu rzeczy. Można bać się ciemności, pająków, seryjnych morderców, egzaminów, samotności, odrzucenia, prześladowcy. Jest wiele rodzajów strachu. Lecz, jak to jest bać się samego siebie? Nie wiedzieć, co jesteśmy w stanie zrobić. Tracić kontrolę. Pod wpływem impulsów, potężnych, skrajnych emocji, robić rzeczy nielogiczne. Gubić na tę chwilę rozum. I dopiero po wszystkim, gdy emocje opadną, ochłoniesz, zobaczysz, co zrobiłaś. Co uczyniłaś, tracąc kontrolę, kierując się emocjami, nie umysłem. Wychodzi na to, iż emocje są niesamowicie silne. Mogą odebrać nam panowanie nad sobą. Odebrać racjonalność myślenia. Więc może człowiek powinien zacząć się bać emocji? Bo to one są niszczycielskie. Przychodzą tak szybko, że nie zdążysz zareagować, namieszają Ci w głowie i pobudzą Twoje ciało do niecodziennych działań.

"A przecież czasu nie da się zamknąć w ciasnych granicach naszego pojmowania. Jest nieskończony, niezależny od nas. Nie może nam braknąć czasu, nie możemy stracić poczucia czasu, podobnie jak nie znamy sposoby, żeby go zatrzymać. Czas biegnie nawet wtedy, kiedy my stoimy."

Julia wraz z Adamem i Kenjim jest w Punkcie Omega. W miejscu, które działa przeciwko Komitetowi Odnowy, w miejscu, które pomaga osobom takim, jak Julia, osobą, które posiadają dar. Nadszedł czas, by Julia nauczyła się panować nad swoją mocą, zrozumiała jej działanie. To jednak okazuje się zbyt trudne. Dziewczyna sobie nie radzi, jest zagubiona, wystraszona. Wojska Warnera nie próżnują, po ucieczce Julii, zaczynają szukać Punktu Omega. Nadszedł czas walki...

Tahereh Mafi podbiła serca milionów czytelników "Dotykiem Julii". Stworzyła coś świeżego, ciekawego i ukazała swój talent, jakim są opisy i przemyślenia. Jej styl jest niezwykle oryginalny. Ostatnio był ogromny szał na drugą część przygód Julii i Adama. Po tylu pozytywnych recenzjach nie mogłam sobie odmówić przeczytania "Sekretu Julii". 

Byłam pod ogromnym wrażeniem wszelkich opisów w książce oraz dogłębnym analizowaniu co poniektórych tematów. "Sekret Julii" aż pachnie świeżością. Nie jest to książka, jakich wiele. Napisana z wyczuciem i w taki sposób, że trafia prosto w serce czytelnika. Każde zdanie, każde przemyślenie, zostaje w pamięci, zmusza do refleksji.Co prawda akcja książki nie gna nieprzerwanie, ale jest napisana w taki sposób, że czytelnik nie jest się w stanie oderwać od tej powieści. Czytamy i nawet nie zauważamy, kiedy strony mkną naprzód. 

"Po usłyszeniu złych wieści reklamacji nie uwzględnia się."

Muszę przyznać, iż "Sekret Julii" nie jest pozycją optymistyczną. Wręcz przeciwnie, jest to książka wręcz pesymistyczna, napisana ciemnymi barwami. Pełna przygnębienia, płaczu, bólu, niedowierzania lecz gdzieniegdzie przebija się skrawek nadziei, która towarzyszy głównym bohaterom. Powaga jednak jest plusem tej książki, trudności, jakie towarzyszą tytułowej Julii, skłaniają nas do głębszych przemyśleń i budzą współczucie do bohaterki.

Trójkącik miłosny: w współczesnych książkach bardzo trudno się bez niego obejść. Tak więc i pani Mafi dała się ponieść nieokiełznanej miłości i stworzyła dwóch mężczyzn, kochających jedną kobietę. Nie mam nic do takiego zabiegu, gdy jest dobrze stworzony. Tutaj jest on bez zarzutu. I choć wielkich starań, by nienawidzić Warnera (i mieć inne zdanie niż Emcia), nie udało się. Otóż ten młody mężczyzna z problemami i demonami z przeszłości podbił moje serce. Wybacz Adam...

Bohaterzy są barwni i ciekawi. Przynajmniej większość. Niektórzy są... dość płytko wykreowani, ale to pewnie dlatego miałam takie wrażenie, gdyż nie zdążyłam ich bliżej poznać. Julia na początku książki bardzo mnie irytowała swoim podejściem. Bała się wszystkiego, nie chciała się angażować, najlepiej dla niej by było, gdyby wszyscy zostawili ją w świętym spokoju. Dopiero z czasem zaczęła się zmieniać na lepsze. Pisałam wcześniej, iż dzieło pani Tahereh jest przygnębiające, owszem, jest, ale niektóre postacie niszczą na chwilę tę napiętą atmosferę swoimi dowcipami czy też zabawnymi uwagami. Do takich osób należy właśnie Kenji, które od samego początku zdobył moją sympatię. W tej części poznajemy lepiej Aarona Warnera. Ta postać zdecydowanie zasługiwała na swoje dłuższe pięć minut w fabule. To właśnie Aaron dodał tej pozycji czegoś, co zadecydowało o jej niepowtarzalności.

"Wiem, że słowa potrafią ranić. Ale nie sądziłam, że mogą zabić."

Język, jakim posługuje się pisarka jest bez zarzutu, przystępny. Styl natomiast niesamowicie oryginalny, niepowtarzalny. W żadnej książce nie spotkałam się jeszcze z takimi intrygującymi opisami. Były one szczere, chwytające za serce. Tak jakby pisarka opisywała właśnie Twoje bicia serca.

"Sekret Julii" polecam każdemu, kto zapoznał się z poprzednią częścią. A jeśli "Dotyk Julii" jest dla Was obcy, to musicie jak najszybciej się za niego wziąć, by móc przeczytać kontynuację, która moim zdaniem jest jeszcze lepsza. I powiem Wam jedno: "Sekretu Julii" się nie czyta, przez "Sekret Julii" płynie się motorówką na rozszalałym oceanie.

"Nie musimy nic robić, żeby umrzeć. Możemy przez całe życie ukrywać się w komórce pod schodami, a śmierć i tak nas znajdzie. Zjawi się ubrana w pelerynę niewidkę, machnie czarodziejską różdżką i strzepnie nas z tego świata, kiedy będziemy się tego najmniej spodziewali. Wymaże wszystkie ślady naszego istnienia na ziemi i wszystko to zrobi za darmo. Nie poprosi o nic w zamian. Ukłoni się na naszym pogrzebie, przyjmie wyrazy uznania za dobrze wykonaną robotę i zniknie. Życie jest trochę trudniejsze. No i jest coś, co stale musimy robić. Oddychać."

"Miasto szkła" - Cassandra Clare

Jak dobrze znamy sami siebie? Wystarczająco dobrze, by mieć pewność, do czego jesteśmy zdolni, do czego możemy się posunąć? Czy żadna nasza myśl, zachowanie, nie wzbudza podejrzeń? Nie poznać samego siebie, nie mieć pewności, kim naprawdę jesteśmy, jakie są w nas cechy - to jedno z najgorszych uczuć. Lecz pomyśl, czy Ty, czytelniku, znasz siebie w pełni? Każda Twoja cecha, jest Ci znajoma, wiesz o sobie dosłownie wszystko, rozumiesz każde swoje zachowanie? Nigdy nie jesteś zdziwiony swoim postępowaniem? Wiesz, jak daleko jesteś się w stanie posunąć w każdej sytuacji? Znasz swoje granice? Wiesz, co możesz uczynić w napadzie szału, wściekłości, rozpaczy? Mówi się, że nigdy tak naprawdę, nie jesteśmy w stanie zrozumieć drugiego człowieka. Ja jestem zdania, że nigdy do końca nie poznamy siebie. Wiemy o sobie tylko tyle, ile przeszliśmy. Nie mamy pojęcia, co zrobimy w sytuacjach skrajnych. A więc, czy kiedykolwiek poznamy siebie w pełni? Będziemy wiedzieć o sobie wszystko? Na niektóre pytania nie ma odpowiedzi...

"Można tylko do pewnego momentu odpychać od siebie prawdę, ale ona i tak wypłynie na wierzch."

Wszystko powróciło do normy, Jace nie jest uważany za wroga Clave, Valentine'a zniknął. A Clary wreszcie odnalazła sposób na obudzenie matki. W tym celu musi wybrać się do Idrisu, miejsca, gdzie przebywają Nocni Łowcy. Jace jednak nie chce, by jego siostra tam jechała. Uważa, że to dla niej niebezpieczne, jest zdania, że Clave nie powinno się dowiedzieć o jej darze. Dlatego sprawił, że Lightwtoodowie wyruszyli bez niej. Dziewczyna jednak się nie poddaje i sama stwarza bramę do Idrisu. Nadchodzi straszliwa bitwa z Valentinem... 

"Miasto kości" autorstwa Cassandry Clare, miało być jedynie trylogią. Jednak doszło do tego, że tworzona jest właśnie szósta, ostatnia część. "Miasto szkła" jest trzecim tomem serii, więc czy moim zdaniem Dary Anioła powinny skończyć się właśnie na tej pozycji?

"Są uczucia, których nigdy się nie zapomina."

Pisałam w poprzedniej recenzji, iż drugi tom serii, nie utrzymał poziomu. Długo zajęło mi wkręcenie się w

fabułę. W "Mieście szkła" na szczęście akcja porwała mnie trochę szybciej. Każdy rozdział przybliżał mnie do momentu, w którym nie byłam w stanie oderwać się od akcji książki. Pani Clare świetnie budowała napięcie, wiedziała, w którym momencie zakończyć rozdział, by pobudzić ciekawość czytelnika. W wielu sytuacjach zostawiała nas w niepewności.

Pisarka wtoczyła w fabułę mnóstwo zagadek, tajemnic, komplikacji, które aż proszą się o rozwiązanie. I właśnie w tej części, wszystko staje się jasne. Pisarka klarownie objaśniała nam sens wszystkich zagadek. Odwiązywała zawiłości i szokowała swoją pomysłowością.

"Ile w wielkim planie wszechświata może znaczyć jedna noc?"

Od pierwszego tomu raczkował temat homoseksualistów. Rozwijał się powolutku w drugiej części, aż w "Mieście szkła" ukazał się w całej swojej okazałości. Pisarka pokazała związek dwóch młodych mężczyzn, poruszyła temat ukrywania swojej orientacji seksualnej przed rodzicami i trudności pokazania światu, co naprawdę się czuje, jakie ma się poglądy. Ten zabieg uważam za udany i ciekawy.

Bohaterzy (i tutaj się powtórzę) jak zwykle barwni i intrygujący. Wykreowani bardzo dobrze. Nowe postacie, które poznajemy w tej pozycji, zmuszają nas do przemyśleń nad nimi i zadaniem sobie pytania "Czy aby ta osoba, jest tym za kogo się podaje?".

"-I mam patrzeć, jak ty będziesz umawiać się z chłopcami, zakochasz się w którymś i wyjdziesz za mąż?- Jego głos stwardniał.- A ja będę umierał po trochu każdego dnia."

Ostatnie sto stron książki po prostu połknęłam. Napięta atmosfera, brutalne opisy walk, przerażające sceny, wywołujące szybkie bicie serca - tylko w ten sposób można opisać zakończenie. Byłam pod ogromnym wrażeniem sytuacji i opisów, które miały miejsce. Jak zwykle zachwyciła mnie pomysłowość pisarki.

Język, jak w poprzednich częściach, bez zarzutu, przystępny. Każdy rozdział budzi ciekawość, przez co nie możemy oderwać się od książki. Niestety, w tej części było mniej zabawnych tekstów i nie wybuchałam śmiechem, lecz niekiedy uśmiechałam się pod nosem. 

"Miasto szkła" zdecydowanie uniosło poprzeczkę dla kolejnych części. Na początku recenzji zadałam pytanie, czy moim zdaniem autorka powinna pisać kolejnych części serii, odpowiedź: z chęcią zapoznam się z kolejnymi tomami, bo wciąż nie mam dosyć!

"Kocham cię i będę kochał aż do śmierci, a jeśli potem jest jakieś życie, wtedy też będę cię kochał."

"Miasto popiołów" - Cassandra Clare

Czym się kierujemy przy wyborze partnera? Nie oczami, nie słuchem, nie węchem, nie dotykiem, ani nie smakiem. Kierujemy się najbardziej irracjonalną częścią naszego organizmu: sercem. To ten mały, zdradliwy organ wybiera kogoś na ofiarę naszej miłości. Bez skrupułów każe nam się zakochać w jednej osobie spośród miliardów innych. Zmusza nas do ciągłego myślenia o niej, czucia niezrozumiałych emocji, gdy jesteśmy w pobliżu tego kogoś. Serce zawsze jest od nas silniejsze, dlatego gdy zmusi nas do zakochania się, możemy tylko mu się poddać. Co jak co, ale serca nie przechytrzysz. Niekiedy bywa, że ofiarą Twojego ogromnego uczucia będzie ktoś odpowiedni, lecz co jeśli poczujesz motylki w brzuchu na widok kogoś niewłaściwego? Gdy będziesz śnić, myśleć, marzyć o kimś, kogo w żadnym wypadku nie powinnaś darzyć uczuciem? Nie możesz się odkochać, umysł jednak każe tak właśnie postąpić. Lecz jakie szanse ma rozum w pojedynku z nieokiełznanym, fałszywym sercem? Żadne. Nie bez powodu mówi się, że miłość jest najsilniejszym uczuciem na świecie. Tak szybko nie odpuści, o ile w ogóle... 

"Miłość odbiera ci możliwość wyboru."

Clary dowiedziała się, że osoba, którą darzy uczuciem, jest jej bratem. Na dodatek jej matka jest w śpiączce w szpitalu. Szesnastolatka potrzebuje w takich chwilach kogoś, z kim mogłaby porozmawiać, kogoś, kto by ją wsparł. Ma najlepszego przyjaciela Simona, który oczekuje od niej czegoś więcej niż przyjaźni... Do Nowego Jorku przybywa Inkwizytorka, aby w imieniu Clave zająć się Jacem, który złamał Prawo. Całe Clave uważa, iż Jace, jako syn Valentine'a, jest jego szpiegiem. Ponadto ojciec Clary i Jace'a nie próżnuje. Pragnie zdobyć wszystkie Dary Anioła i wypowiedzieć się przeciwko Clave. 

Po przeczytaniu "Miasta kości", które po prostu zdobyło moje serce, nie mogłam sobie odpuścić kontynuacji dzieła pani Clare. Słyszałam od bardzo dobrze poinformowanego źródła, że "Miasto popiołów" jest częścią bardziej przygnębiającą, mimo to miałam nadzieję, że pani Cassandra ponownie bezlitośnie wciągnie mnie w świat Nocnych Łowców. Udało jej się?

"Ale skoro nie możesz powiedzieć prawdy ludziom, na których najbardziej ci zależy, w rezultacie samego siebie też oszukujesz."

Tak, jak poprzednia część pochłonęła mnie od pierwszych stron, tak ta odpychała. Wiele stron minęło nim

naprawdę wciągnęłam się w fabułę. Pierwsze rozdziały wydawały mi się nużące, nieciekawe i brakowało im 'tego czegoś'. Przebrnęłam dość szybko przez te nieporywające strony i wreszcie poczułam, że to naprawdę jest dzieło pani Cassandry.

Pisarka potrafiła zszokować czytelnika obrotem spraw, dodawała mu również wiele tematów, które trzeba rozważyć, przemyśleć i rozwiązać. Nie zawahała się mieszać mu w głowie, dodawać kolejnych kłamstw Clave, czy też Valentine'a. Zmartwienia, które spadały na głównych bohaterów, odbijały się również na czytelniku, który bardzo przeżywa fabułę. 

"Ludzie mówią, że to, o czym marzyli, w rzeczywistości nigdy nie okazuje się takie, jak sobie wyobrażali. Ludzie się mylili."

Coś, co bardzo komplikowało życie bohaterom (w takim razie i czytelnikowi), to wątek miłosny. W recenzji "Miasta kości" żaliłam się, iż jest on niedopracowany. Tutaj pisarka poświęciła mu troszkę więcej czasu, pokazała jego złożoność. Swoimi umiejętnościami literackimi sprawiła, że rozterki miłosne, które przeżywała Clary, przeżywał również czytelnik. Ja na przykład bywałam bardzo często wściekła z powodu takich, a nie innych obrotów spraw. Niekiedy miałam nawet ochotę kopnąć, czy to Clary czy Jace'a. Gdybym mogła (kolokwialnie mówiąc) skopałabym tyłek im obojgu. Niestety to już nie jest pierwszy raz, kiedy ubolewam, że konkretne postacie literackie są nierealne. 

Bohaterzy tak, jak w poprzedniej części są barwni i ciekawi. Niektórzy zaczynają coraz bardziej irytować, inni natomiast zyskują większą część naszej sympatii. I tak powinno być w każde książce: żaden bohater nie powinien być wyidealizowany. Niekiedy można mieć wrażenie, że Jace'a nie ma wad, tutaj jednak zaczynamy je dostrzegać i widzieć w nim normalnego (choć sarkastycznego ponad normę) człowieka. 

"Ale czy nie tym własnie jest miłość, Clarisso? Posiadaniem na własność?"

W "Mieście popiołów" byłam pod wrażeniem opisów walk. Ciekawe, jasne, niekiedy brutalne (takie kocham najbardziej). Dzięki klarowności wszelkich sytuacji bojowych, czytelnik jest w stanie dokładnie wyobrazić sobie bitwę, która w danym momencie się odbywa. Dynamika powieści to duży jej plus.

Język, jest bez zarzutu: łatwy, przystępny, nie sprawiający problemu. I w tej części pani Clare nie zawiodła mnie jeśli chodzi o sarkazm. Rozśmieszała mnie, choć rzadziej niż w "Mieście kości".

Jeśli czytaliście "Miasto kości" i Wam się spodobało, musicie sięgnąć po kontynuację, mimo iż opadła ona na poziomie. Wydaję mi się, że warto zapoznać się z "Miastem popiołów". Dzieła pani Cassandry mają w sobie coś, co sprawia, że w pełni przeżywasz historię Clary i Jace'a. 

"Wiesz, jakie jest najgorsze uczucie, które potrafię sobie wyobrazić? [...] Nie ufać osobie, którą się kocha najbardziej na świecie."

"Wybrani" - C.J. Daugherty

Każdy z nas ma choć jedną osobę, której może zaufać. Czy jest to rodzic, przyjaciel czy partner - możemy mu powiedzieć wszystko, co nam leży na sercu, powierzyć tajemnicę. Osoba, której ufamy w pełni, jest dla nas wielkim oparciem. Dlatego co się może stać, gdy ktoś nie posiada tego oparcia? Gdy nie ma komu zaufać, z kim szczerze porozmawiać? Osoba zdana sama na siebie, zmuszona do słuchania kłamstw, zagubiona wśród fałszywych ludzi, może się szybko załamać, poczuć niebywale samotnie, utracić wiarę w ludzi, nabyć uprzedzeń. Co najgorsze, kłamstwa, które ją otaczają, ranią. Ludzie potrzebują szczerości od innych, to jest dla nich pewnikiem. Twardym gruntem. Kiedy w relacjach między ludzkich zabraknie tej szczerości, można stracić grunt pod nogami. Wszystko może się rozpaść, jak domek z kart. Kłamstwo bardzo szybko może zrujnować zaufanie, później niesamowicie ciężko jest je odbudować. Potrzeba wiele miesięcy, by okłamywana osoba, ponownie uwierzyła w szczerość kłamcy, który zapewnia, że się zmienił. No bo kto chciałby ufać osobie niegodnej zaufania?

"Szczerość może być dobra.[...] Ale może też krzywdzić."

Allie została zaaresztowana trzeci raz tego samego roku. Wraz z przyjacielem dokonała aktu wandalizmu na drzwiach gabinetu dyrektora. Zmęczeni wybrykami córki rodzice, postanowili odesłać szesnastolatkę do szkoły z internatem, która miała jej pomóc. Alyson nie podoba się ten pomysł, lecz wszyscy są głusi na protesty dziewczyny. Akademia Cimmeria jest szkołą pozbawioną technologii, zmuszającą uczniów do ciężkiej pracy umysłu. Allie szybko przekonuje się, że uczniowie są zaintrygowani jej przybyciem. Szesnastolatka stara się znaleźć kogoś, kto by jej towarzyszył, stał się bliższy. Jednak w szkole z internatem dzieją się rzeczy, które nie przyszłyby nastolatce na myśl nawet w najdzikszych domysłach...

C.J. Daugherty jako dwudziestodwuletnia kobieta po raz pierwszy zobaczyła martwe ciało - pracowała wtedy jako reporter kryminalny. Od tamtej pory zaczęła ją intrygować natura przestępców. Efektem tej fascynacji jest pierwsza część trylogii "Wybrani".O dziele pani Daugherty było bardzo głośno w blogosferze. Po tylu pozytywnych recenzjach nie mogłam sobie odpuścić przeczytania tej pozycji. Czy się zawiodłam?

"Czy pragnienie pod przymusem to naprawdę pragnienie?"

Osobiście wiele razy natknęłam się na pomysł szkoły z internatem w książkach. Przed rozpoczęciem

"Wybranych" byłam zdania, iż pisarka nic nowego nie wniesie w te przedsięwzięcie. Cóż, miałam rację, lecz to, że oklepany motyw edukacyjny był w fabule, nie oznacza wcale, że książka jest nudna, szablonowa. Wręcz przeciwnie. "Wybrani" okazało się ciekawą i wciągającą lekturą. Co prawda nie zostałam porwana w wir życia Allie od pierwszego zdania książki (tak jak zapewniała mnie naklejka z twarzą Eweliny Lisowskiej na okładce), lecz z czasem, po kilkudziesięciu stronach, akcja nabrała oczekiwanego przeze mnie tempa i w końcu nie pozwoliła mi się od siebie oderwać.

Przyznam, iż byłam przekonana, że pisarka wroluje w fabułę, jakieś nadprzyrodzone moce, istoty, lecz tego nie zrobiła. Dorzuciła do niej natomiast mnóstwo kłamstw, intryg i zagadek. Nie oszczędziła czytelnikowi również bardziej brutalnych opisów i wizji. Bardzo ciekawie budowała napięcie i w chwilach, gdy Allie przyczajona w krzakach, była zmuszona milczeć, czytelnik również nie miał odwagi głośno oddychać czy się poruszyć. Wielki plus za budowaną atmosferę. 

Wątek miłosny, no przecież jakby tu się bez niego obejść? Osobiście nie jestem ani ogromnym wrogiem trójkącików miłosnych, ani ich fanką. Lecz w "Wybranych" był on dość specyficzny. Niekiedy miałam wrażenie, że odbywa on się trochę za szybko, przez co jest niedopracowany. Jednak nie był to wielki minus.

"[...] dlaczego miłość zawsze musi być źródłem problemów."

Bohaterzy są barwni, ciekawi i różnorodni. Uwielbiam, gdy postacie w książkach mają przeróżne charaktery, mogą poszczycić się wieloma cechami, które wyróżniają je z tłumu. Allie szybko zyskała moją sympatię, nie irytowała, ale też, co prawda, nie zajęła szczególnego miejsca w moim sercu. W "Wybranych" było wiele postaci pod których byłam wrażeniem. Zawiłość ich charakteru sprawiła, że pokochałam wyobraźnię pani Daugherty.

Język, jakim posługuje się pisarka jest przystępny, współczesny, nie sprawiający problemu. Niekiedy czytelnik spowalnia szybkość czytania, gdy natknie się na dopięte na ostatni guzik opisy miejsc, przyrody, wystroju. Niektórzy są zwolennikami takich wyczerpujących opisów, inni nie. Ja jednak nie uważam ich ani za wadę, ani za zaletę.

"Wybranych" polecam szczególnie młodzieży. Osoby lubiące intrygi, kłamstwa, perypetie niezależnych nastolatek, powinni znaleźć się w raju. Nie zwiedziecie się tak, jak ja się nie zawiodłam.

"To niesamowite, ile możesz się dowiedzieć, jeśli siedzisz cicho i udajesz, że nic cię nie obchodzi."

"Single" - Meredith Goldstein

Każdy człowiek był kiedyś zakochany, jeśli nie, to mogę zapewnić: prędzej czy później to się wydarzy. Mnóstwo ludzi przeżywało wzloty i upadki w związkach. Każdy związek rządził się innymi zasadami. Para może sądzić, że wszystko jest idealnie, że ich miłość przetrwa wszystko. Ale pewnego dnia budzisz się i czujesz, że coś jest nie tak. I nagle uczucie, które budowaliście przez lata, zostało zburzone innymi poglądami, różnymi nadziejami, planami na przyszłość, albo po prostu zniknęło, bez ostrzeżenia, bez wyjaśnień.Co się robić, gdy Twoja druga połówka Cię zostawi? Jeżeli w Twoim mniemaniu była to wielka miłość, to po rozstaniu przyjdzie rozpacz, gorycz, łzy, obojętność na świat. Lecz czy nie bez powodu powiada się "tego kwiatu to pół światu"? Związek się rozpadł? Mówi się trudno, żyje się dalej. Trzeba postarać się przetrwać te chwile samotności i zrozumieć, że to musiało się stać, że nasz partner nie był dla nas odpowiedni. Należy wziąć się w garść i dalej cieszyć się życiem. Łatwo powiedzieć, trudniej wykonać, racja? Miłość to niesamowicie silne uczucie do drugiej osoby, ale raz przerwane już nigdy nie będzie takie samo. Bowiem może być piękniejsze.

Nadszedł ślub Bee i Matta. Panna młoda jest niezwykle zdenerwowana przed tak ważnym dla niej dniem. Wszystko musi być dopięte na ostatni guzik, przygotowane jak najlepiej. Dużym problemem okazuje się posadzenie gości. Kobieta musi znaleźć miejsca dla singli, osób, które przyjdą bez osoby towarzyszącej. Jednym słowem single utrudnili jej zadanie: nie było gdzie ich posadzić. Przyjaciele, którzy przybyli bez osoby towarzyszącej nie spodziewali się, że ślub Bee i Matta zmieni ich życie...

Mereditch Goldstein prowadzi dział rozrywkowy oraz kącik porad Listy miłosne w "Boston Globe". Urodzona w New Jersey, wychowana w Maryland, wykształcona na Syracuse University, mieszka w Roxbury w stanie Massechusetts. Jak wyszło jej napisanie "Singli"?

Pomysł na książkę jest dość ciekawy: ślub przyjaciółki ze studiów. Niektórzy są na nim z przyjemnością inni wręcz przeciwnie. Narratorem każdego rozdziału są problematyczni single. Pisarka pozwoliła nam wgłębić się w ich przeszłość, w chwile życia, które zmieniły ich postępowanie, sprawiły ból, bądź radość. Choć autorka w każdym rozdziale poruszała temat przeszłości, dawne wydarzenia, nie sposób było się nudzić czytając je. Ciekawie pisane wspomnienia intrygowały.

Zaskakująca była lekkość fabuły. Napisana z myślą o chcącym odprężyć się czytelniku. Książka nie dokładała zmartwień czytelnikowi, nie zmuszała do wytężania umysłu, była po prostu miłą, niezobowiązującą lekturą. Ciekawą, niekiedy zabawną (choć nie przesadzajmy) pozycją.

Bohaterzy byli dobrze wykreowani. Każdy z innymi przeżyciami, doświadczeniami, poglądami, nadziejami. Zaintrygowało mnie to, że pisarka pokazała świat z zupełnie różnych poglądów. Pokazała myślenie dorosłego mężczyzny, który ujrzał tajemniczą Vicki, z którą lata temu przeżył krótki, namiętny romans, jak i młodej kobiety, która przeszła bolesne rozstanie i teraz planuje powrót do tego mężczyzny. Co jak co, ale bohaterzy są godni pogratulowania.

Język, jakim posługuje się pisarka, jest łatwy. Niewymagający, przyjemny, ciekawy. Dzięki lekkości z jaką pisze pisarka książkę czyta się szybko i bez problemów. Jednak jest coś, co mnie poważnie zmartwiło. W "Singlach" nie znalazłam żadnego, godnego uwagi cytatu, a mi, takie sytuacje, zdarzają się niebywale rzadko.

Komu mogę polecić "Singli"? Wszystkim, którzy mają chęć na miłą, niezobowiązującą obyczajówkę, która na chwile pomoże oderwać się od rzeczywistości.

Za możliwość przeczytania "Singli" serdecznie dziękuję wydawnictwu M!