"Wybrani" - C.J. Daugherty

Każdy z nas ma choć jedną osobę, której może zaufać. Czy jest to rodzic, przyjaciel czy partner - możemy mu powiedzieć wszystko, co nam leży na sercu, powierzyć tajemnicę. Osoba, której ufamy w pełni, jest dla nas wielkim oparciem. Dlatego co się może stać, gdy ktoś nie posiada tego oparcia? Gdy nie ma komu zaufać, z kim szczerze porozmawiać? Osoba zdana sama na siebie, zmuszona do słuchania kłamstw, zagubiona wśród fałszywych ludzi, może się szybko załamać, poczuć niebywale samotnie, utracić wiarę w ludzi, nabyć uprzedzeń. Co najgorsze, kłamstwa, które ją otaczają, ranią. Ludzie potrzebują szczerości od innych, to jest dla nich pewnikiem. Twardym gruntem. Kiedy w relacjach między ludzkich zabraknie tej szczerości, można stracić grunt pod nogami. Wszystko może się rozpaść, jak domek z kart. Kłamstwo bardzo szybko może zrujnować zaufanie, później niesamowicie ciężko jest je odbudować. Potrzeba wiele miesięcy, by okłamywana osoba, ponownie uwierzyła w szczerość kłamcy, który zapewnia, że się zmienił. No bo kto chciałby ufać osobie niegodnej zaufania?

"Szczerość może być dobra.[...] Ale może też krzywdzić."

Allie została zaaresztowana trzeci raz tego samego roku. Wraz z przyjacielem dokonała aktu wandalizmu na drzwiach gabinetu dyrektora. Zmęczeni wybrykami córki rodzice, postanowili odesłać szesnastolatkę do szkoły z internatem, która miała jej pomóc. Alyson nie podoba się ten pomysł, lecz wszyscy są głusi na protesty dziewczyny. Akademia Cimmeria jest szkołą pozbawioną technologii, zmuszającą uczniów do ciężkiej pracy umysłu. Allie szybko przekonuje się, że uczniowie są zaintrygowani jej przybyciem. Szesnastolatka stara się znaleźć kogoś, kto by jej towarzyszył, stał się bliższy. Jednak w szkole z internatem dzieją się rzeczy, które nie przyszłyby nastolatce na myśl nawet w najdzikszych domysłach...

C.J. Daugherty jako dwudziestodwuletnia kobieta po raz pierwszy zobaczyła martwe ciało - pracowała wtedy jako reporter kryminalny. Od tamtej pory zaczęła ją intrygować natura przestępców. Efektem tej fascynacji jest pierwsza część trylogii "Wybrani".O dziele pani Daugherty było bardzo głośno w blogosferze. Po tylu pozytywnych recenzjach nie mogłam sobie odpuścić przeczytania tej pozycji. Czy się zawiodłam?

"Czy pragnienie pod przymusem to naprawdę pragnienie?"

Osobiście wiele razy natknęłam się na pomysł szkoły z internatem w książkach. Przed rozpoczęciem

"Wybranych" byłam zdania, iż pisarka nic nowego nie wniesie w te przedsięwzięcie. Cóż, miałam rację, lecz to, że oklepany motyw edukacyjny był w fabule, nie oznacza wcale, że książka jest nudna, szablonowa. Wręcz przeciwnie. "Wybrani" okazało się ciekawą i wciągającą lekturą. Co prawda nie zostałam porwana w wir życia Allie od pierwszego zdania książki (tak jak zapewniała mnie naklejka z twarzą Eweliny Lisowskiej na okładce), lecz z czasem, po kilkudziesięciu stronach, akcja nabrała oczekiwanego przeze mnie tempa i w końcu nie pozwoliła mi się od siebie oderwać.

Przyznam, iż byłam przekonana, że pisarka wroluje w fabułę, jakieś nadprzyrodzone moce, istoty, lecz tego nie zrobiła. Dorzuciła do niej natomiast mnóstwo kłamstw, intryg i zagadek. Nie oszczędziła czytelnikowi również bardziej brutalnych opisów i wizji. Bardzo ciekawie budowała napięcie i w chwilach, gdy Allie przyczajona w krzakach, była zmuszona milczeć, czytelnik również nie miał odwagi głośno oddychać czy się poruszyć. Wielki plus za budowaną atmosferę. 

Wątek miłosny, no przecież jakby tu się bez niego obejść? Osobiście nie jestem ani ogromnym wrogiem trójkącików miłosnych, ani ich fanką. Lecz w "Wybranych" był on dość specyficzny. Niekiedy miałam wrażenie, że odbywa on się trochę za szybko, przez co jest niedopracowany. Jednak nie był to wielki minus.

"[...] dlaczego miłość zawsze musi być źródłem problemów."

Bohaterzy są barwni, ciekawi i różnorodni. Uwielbiam, gdy postacie w książkach mają przeróżne charaktery, mogą poszczycić się wieloma cechami, które wyróżniają je z tłumu. Allie szybko zyskała moją sympatię, nie irytowała, ale też, co prawda, nie zajęła szczególnego miejsca w moim sercu. W "Wybranych" było wiele postaci pod których byłam wrażeniem. Zawiłość ich charakteru sprawiła, że pokochałam wyobraźnię pani Daugherty.

Język, jakim posługuje się pisarka jest przystępny, współczesny, nie sprawiający problemu. Niekiedy czytelnik spowalnia szybkość czytania, gdy natknie się na dopięte na ostatni guzik opisy miejsc, przyrody, wystroju. Niektórzy są zwolennikami takich wyczerpujących opisów, inni nie. Ja jednak nie uważam ich ani za wadę, ani za zaletę.

"Wybranych" polecam szczególnie młodzieży. Osoby lubiące intrygi, kłamstwa, perypetie niezależnych nastolatek, powinni znaleźć się w raju. Nie zwiedziecie się tak, jak ja się nie zawiodłam.

"To niesamowite, ile możesz się dowiedzieć, jeśli siedzisz cicho i udajesz, że nic cię nie obchodzi."